සමහර මිනිස්සු අදටත් ජීවත් වෙලා ඉන්නෙ මැරෙ_න්න තියෙන බය නිසා මිසක් ජීවත් වෙන්න තියෙන ආසවට නෙමෙයි 🥺

"In Sri Lanka, I notice a significant shortcoming in how girls and boys meet. Generally, two people fall in love because their souls connect. So, when someone goes on a date, there shouldn't be any need for forced conversations. Whether inside a room or outside, conversations should happen naturally. We all like to spend time with the person we love the most. Almost every Sri Lankan girl knows how to cook. They know how to make tea, boil milk, prepare coffee—and they experiment with different dishes too. But I’ve never seen this one thing happen in Sri Lanka: When a girl is going to meet the person she loves, she rarely ever brings food that she’s prepared with her own hands. Sure, she’ll carry a fancy handbag. But why can’t she pour coffee into a travel flask and bring it? Why can’t she bring homemade bibikkan to share with him? Boys are the same. They don’t really know what their girlfriend truly loves. I know that one day, people in this country will love deeply. The day someone goes to a flower shop before meeting their loved one to find a specific bloom—like a sunflower, or a daisy—for their hair... 'Why do you need daisy flowers, brother?' 'To put in her hair,' he replies. People may laugh, but that’s the truth. We connect with the soul, with innocence, and tenderness—that’s purer than flowers. Some people say, 'You can just buy food from a shop.' Sure—but that’s not the point. When you live with the person you love, you shouldn’t need to ask them, 'What do you like?' You should already know it through your bond. You should understand what kind of person they are and what they enjoy. I honestly don’t know if most couples in our country even know the favorite food of their partner. Do they at least know how many spoons of sugar their partner prefers in their tea? But before all that, most people are focused on body size, bra size, underwear color, or length of private parts. And then they get married. But most of the time, those marriages end in divorce—not because of physical intimacy issues, but because of emotional disconnect. In courts, they don’t mention sex as a reason for divorce. They say, 'We drifted apart emotionally.' I believe sex can come later. There's no rush. It becomes beautiful when it’s part of a deep connection. People should be able to be alone together—not just sexually—but emotionally. With the understanding that, 'I want to live with you someday.' As a boy in Sri Lanka, I’ve rarely had the chance to express how I see life and how I want to live it—especially to someone I love. That’s a tragedy. Because love is seen as something you need to 'afford.' If you don’t have enough, you’re told you can’t love. But everyone wants to be themselves. Free. To let go of all that keeps them locked inside. And that kind of freedom doesn’t exist in modern relationships. Even with the one you love most, people fake it. People love with fear. Fear that if they show their true self, the other person will reject them. That they’ll leave. That they’ll never be accepted for who they really are. And it’s true. People do reject. They do leave. That’s why many never get the chance to show their true selves. But living as a fake version of yourself for someone you love is worse. If you can be your real self with them, that’s purity of conscience. That’s when love becomes sacred. A week ago, I heard a problem from a newlywed couple. The wife and husband weren’t talking—because of a single word. Just one wrong word caused days of silence. Since they’re both my friends, I talked to both. The husband said, 'Bro, I don’t have time to cuddle anymore. That was just during our dating phase.' I asked, 'If you gave her that love when you were dating, didn’t you think she’d still need it after marriage?' What else could I ask? If you cherished her when dating, why would you stop being affectionate after marriage? Maybe she married him thinking he was someone who matched her sensitivity. But when that image breaks, she feels betrayed—even after becoming a mature woman and mother of five. Sometimes that emotional gap leads to divorce. She may fall in love with someone else. That’s not her fault. It’s because her emotional needs were never seen by the man she first loved. That’s why I say: Know the kind of person your partner really is. Even if she’s like Sunny Leone or he’s like Tommy Shelby—it doesn’t matter. What matters is understanding the soul inside that person. Because "meetings are moments of living." When I say, 'One day I met you,' what I mean is, 'I lived the most beautiful day of my life with you.' In those seconds, in those minutes, eternal memories are made. I understand you. I feel you. And I strip myself emotionally in front of you, the one person I believe will always accept me. I live a fake life out there in the world—but with you, I live for real. You do the same. So what’s more important in life? The brief seconds of truth? Or the many days of faking it? To me, life is the moments I lived with you. Because in them, I was truly alive." – A quote (originally by Sandaru Dasanayake) If you'd like a shorter, blog-friendly version or a poetic rewrite, I can help with that too.

ලංකාවේ කෙල්ලන්ගෙයි කොල්ලන්ගෙයි හමුවීම් වලදි මම සෑහෙන ලොකු අඩුපාඩුවක් දකිනව. සාමාන්‍යයෙන් බං දෙන්නෙක් සෙට් වෙන්නේ, ප්‍රේමාන්විත වෙන්නේ ඒ දෙන්නාගේ සෝල් එකටම උන් දෙන්නා දැනෙන නිසානේ. එහෙව් මිනිහෙක් එක්ක ඩේට් එහෙකට ගියාම, උන් එක්ක අමුතුවෙන් කතා කරන්න ලබ්බවල් නෑ. ඒ කියන්නේ රූම් එකක් ඇතුළේ උනත්, එළියේ වෙන කොහේදි උනත් කතා කරන්න කියලා විශේෂ ලබ්බවල් නෑ. හැබැයි අපි හැමෝම කැමැතියි, තමන් ආසම මනුස්සයා එක්ක කාලය ගත කරන්න. සාමාන්‍යයෙන් ලංකාවේ හැම කෙල්ලෙක්ම උයනව. හැම එකෙක්ම වගේ උයන්න දන්නව. තේ හදන එක, කිරි හදන එක, කෝෆි එකක් හදන එක උන්ට නතින්.. ඒ අතරේ උන් එක එක ජාතියේ කෑම ජාතිත් හදනව. අත්හදා බලන්න හරි උන් ඒවා කරනව. ඒත් මම ලංකාවේ කොහේදිවත්, කාගෙන්වත් මේවා දැකලා නෑ. ඒ තමයි, උන් කවදාවත්ම තමන් ආසම කරන මනුස්සයා මුණ ගැහෙන්න එනකොට තමන්ගේ අතින්ම කෑමක් හදාගෙන එන්නේ නෑ. තඩි බෑග් එකක්නම් එල්ලාගෙන එනව. ඒ මඟුලේ මොනවා තියෙනවද මම දන්නේ නෑ. ඒත් උන්ට ට්‍රැවලින් ප්ලාස්කුවකට කෝපි පුරවලා අරගෙන එන්න බැරි ඇයි කියලා මම දන්නේ නෑ. උන්ගේ අතින් හදාපු බිබික්කමක්වත් අරගෙන ඇවිදින් අර කොල්ලට කවන්න බැරි ඇයි කියලා මට හිතාගන්න බෑ. කොල්ලෝත් එහෙම තමයි. උන් දන්නේ නෑ, තමන්ගේ කෙල්ල ඇත්තටම ආස මොනවටද කියලා. මම දන්නව, කවදාහරි මේ රටේ මිනිස්සු ලස්සනට ආදරය කරයි, ඒ ෆාමසියට කලින් මල් කඩේකට ගිහිං සූරියකාන්ත මල් හොයන දවසට.. ඩේසි මල් ඉල්ලලා ගේම ඉල්ලන දවසට.. "මොකටද මල්ලි ඩේසි මල්.." "කෙල්ලගේ කොණ්ඩේ ගහන්න.." මිනිස්සු හිනා වෙයි. ඒත් ඒක තමයි ඇත්ත ඕයි.. අපි ගණුදෙනු කරන්නේ අපි ආසම මනුස්සයාගේ ඇතුළේ ඉන්න සංවේදීම චරිතයේ, අහිංසකම හැඟීමත් එක්කයි. ඒක මල් වලටත් වඩා පාරිශුද්ධ දෙයක්.. දැන් අනෙක් එවුන් කියයි, කඩවල් තියෙන්නේ ඒකටය. ඒවායේ කෑම තියේය. අරක මේක.. ! එහෙම නෙමෙයි බං. අපි ආසම කරන කෙනත් එක්ක ජීවත් වෙනකොට අපිට අහන්න බෑ, ඔයා ආස කොහොමද කියලා. අපි තේරුම් ගන්න ඕනේ එයත් එක්ක පවතින සම්බන්ධය ඇතුළේදි එයා මොන වගේ කෙනෙක්ද කියලා. එයා ආස මොනවටද කියලා. මම දන්නේ නැහැ. අපේ රටේ ආදර සම්බන්ධතා පවත්වන අය, අනෙක් කෙනා කන්න කැමැති කෑමවත් මොනවද දන්නවද කියලා. අඩුම ගානේ අනෙක් කෙනා තේ එකක් බොනකොට එයා එකතු කරගන්න කැමැති සීනි හැඳි ප්‍රමාණය කොච්චර ද වගේ සරල දේවල්වත් දන්නවද මම දන්නේ නෑ. ඒත් ඊට කලින් අනෙක් හැම කෙනෙක්ම හොයල බලන්නේ, ඉනේ සයිස් එකයි, බ්‍රා සයිස් එකයි, ජංගියේ පාටයි, අංගජාතයේ දිගයි වගේ දේවල් බව මම දන්නව. එහෙම බලලා කසාද බැන්දත් අපේ රටේ වැඩියෙන්ම තියෙන්නේ දික්කසාද නඩු. ඒ කිසිම නඩුවකදි කියැවෙන්නේ නෑ කායික සම්බන්ධතාවයේ දුර්වලකම් නිසාවෙන් වෙන් වෙනවාය කියලා. ඒ හැම තැනකදීම කියැවෙන්නේ, ඔවුනොවුන් මානසික වශයෙන් තනි වූ බවයි. මමනම් කියන්නේ සෙක්ස් කරන්න පස්සේ පුළුවන්. ඒකට හදිස්සියක් නෑ. නිමාඩුව පාඩුව කරන කොට තමයි ඒක ලස්සන. ඉතිං මිනිස්සු එකිනෙකා තනි වෙන්න ඕනේ, කාමරයක් ඇතුළේ උනත් පිටත වුණත්, සෙක්ෂුවල් විදියට ඉන්න නෙමෙයි. අපි එකිනෙකා දැන අඳුර ගන්නවාය, අපි එක දවසක් එකට ජීවත් වෙලා ඉන්න බලනවාය කියන අයිඩියාලොජි එක ඇතුව.. අපේ රටේ කොල්ලෙක් විදියට තමන් ජීවිතය දකින විදිය, තමන් ජීවත් වෙන්න කැමැති ඇත්ත විදිය කවදාවත්ම කෙල්ලෙක් එක්ක කියන්න ඉඩ ලැබෙන්නේ නෑ. ඒක මහා කරුමයක්.. මොකද ප්‍රේමය ඩිපෙන්ඩ් වෙන්නේම ඇතිනැතිකම මත. මිනිහෙකුට නැත්නම් ප්‍රේම කරන්න බැහැයි කියනව වගේ, අයිඩියා එකක් මේක ඇතුළේ හැදිලා තියෙනව. ඕනේම මිනිහෙක් ආසයි තමන් වෙන්න. ඇත්ත තමන් වගේ නිදහස් වෙන්න. හිරකරගෙන ඉන්න හැමදේම නිදහස් කරන්න. ඒ නිදහසවත් අද කාලේ ප්‍රේමයන් ඇතුළේ නෑ. ආසම මනුස්සයා ගාවට ගිහිනුත් සමහර මිනිස්සු කරන්නේ බොරුව.. මිනිස්සු හරි බයෙන් ආදරේ කරන්නේ. එයාල බයයි තමන් ගැන ඇත්ත කීවෝත්, අනෙක් කෙනා ප්‍රතික්ෂේප කරාවි කියලා. අනෙක් කෙනා වෙනස් වේවි කියලා. අනෙක් කෙනා තමන්ව අත අරීවි කියල. තමන්ගේ ඇත්තට අනෙක් කෙනාගෙන් ඉඩක් නොලැබේවි කියලා. ඒක ඇත්ත. එහෙම ප්‍රතික්ෂේප කරනව. එහෙම අත ඇරලා දානව. එහෙම කවදාවත්ම අනෙකාගෙන් තමන්ගේ ඇත්තට ඉඩක් ලැබෙන්නේ නෑ. 😅 ඒත් බොරු මිනිහෙක්ව තමන් ආස කරන මනුස්සයා ගාව ජීවත් කරවලා පෙන්වනවට වඩා, ඇත්ත මනුස්සයෙක් විදියට එයා ගාව ඉන්න තියෙනවානම් ඒ හෘද සාක්ෂිය පිරිසිදුයි. එතැනදි තමයි මිනිස්සු ඇත්තටම පාරිශුද්ධව ආදරය කරන්නේ.. ------------------------------------------- මට සතියකට කලින් ආදරය කරලා බැඳපු දෙන්නෙක්ගේ ප්‍රශ්නයක් අහන්න ලැබුණා. වයිෆ් හස්බන් එක්ක තරහයි. තරහා වෙන්න හේතුව, වචනයක් වැරදිලා. එකම එක වචනයක් හින්දා, මේ දෙන්නා දවස් දෙකක් විතර පිච්චෙනව. නිකංම නිකං වචනයක් නිසා. දෙන්නම මගේ යාළුවෝ නිසා, මම දෙන්නටම කතා කළා. කොල්ලාගෙන් අහනකොට කීවා, "මචං, මට ගෑණු හුරතල් කරන්න වෙලාවක් නෑ.. ලව් කරන කාලේ නෙමෙයිනේ මේක" කියලා. "ඒකිව ලව් කරන කාලේ හුරතල් කළානම්, උඹ හිතුවේ නැත්ද කසාද බැඳපුවාමත් ඒ හුරතල් වචන, ඒ තේරුම් ගැනීමම දෙන්න ඕනේ" කියලා. මම ඇහුවා. මම වෙන මොනා අහන්නද, ආදරේ කරන කාලේ අරකිව ඉස්මුදුනේ තියාගෙන, පස්සේ ඒකිත් එක්ක හුරතල් වෙන්න බැහැයි කියනව. සමහරවිට ඒකි ඌව බඳින්නම ඇත්තේ, ඌ තමන්ගේ සංවේදීත්වයට ගැළපෙන සිරා පොරක්ය කියන අදහස ඇතුවයි. ඒ ආකල්පය බිඳෙනකොට, ඒක මවාපෑමක්ය කියලා දැනෙනකොට අර කෙල්ලට දරුවෝ පහක් හයක් ඉඳලා ඒකි පරිනත ගෑණියක් උනත් රිදෙනව. සමහර වෙලාවට, ඒ ප්‍රශ්නය ඇති ඩිවෝස් වෙලා ඒකි වෙන කොල්ලෙකුට ආදරය වෙන්න. මානසික සම්බන්ධයේ දුර්වලකම් නිසා ඕනේ තරම් ගෑණු වෙන පිරිමිත් එක්ක අනියමයෙන් බැඳෙනව. ඒකට වැරදි ගෑණුම නෙමෙයි. කවදාවත්ම උන්ගේ ආශාවන් දිහා සංවේදිව බලපු නැති පිරිමියි. -------------------------------------------- මම ඒකයි කියන්නේ, තමන් ආසම මනුස්සයා මොන වගේ එකෙක්ද කියලා තේරුම් ගන්න. ඒකි සනී ලියෝන් වගේ උනත්, ටොමී ෂෙල්බි වගේ උනත් මොකා වගේ උනත් අවුලක් වෙන්නේ නෑ. අවුලක් වෙන්නේ, එකට ජීවත් වෙන්න බැරි වෙන්නේ ඇතුළේ ඉන්න සතාව හරියට අඳුර ගත්තේ නැති උනාමයි. -------------------------------------------- හමුවීම් කියන්නේ, ජීවත්වීම්.. එක දවසකදි මම ඔයාව මුණ ගැහෙනව කියන්නේ, මම ඔයත් එක්ක මගේ ජීවිතයේ ලස්සනම දවස ගෙවූවාය කියන එක. ඒ තප්පර කටු, මිනිත්තු කටු ඇතුළේ ජීවිතයේ සදාකාලිකවම තියෙන මතකයන් ගොඩ ගැහෙනව. මම ඔයාව තේරුම් ගන්නව. මම ඔයාව අවබෝධ කරගන්නව. වෙන කිසිම මනුස්සයෙක් ඉස්සරහා මානසිකව නිරුවත් වෙන්න බැරි මම, මට සදාතනිකවම පක්ෂග්‍රාහීයි කියා මම විශ්වාස කරන ඔයා ඉදිරියේ නිරුවත් වෙනව. මම එළියේ ජීවත් වෙන්නේ අනෙක් මිනිස්සු වගේම බොරුවට. හැබැයි, මම ඇත්තටම ජීවත් වෙන්නේ ඔයා ගාව. ඔයා උනත් එහෙමයි. ඉතිං මිනිස්සුන්ගේ ජීවිතවලට වැඩියෙන්ම වටින්නේ ඇත්තටම ජීවත් වෙච්ච තප්පර ද? එහෙමත් නැත්නම් වෙන් වෙන්ව බොරුවට ජීවත් වෙන දවස් ද? මම ජීවිතය කියන්නේම නුඹ මගෙත් එක්ක හිටපු මොහොතවල් වලට.. 🖤 මොකද මම ඒවායේ ඇත්තටම ජීවත් වෙන හින්දා.. උපුටාගැනීමකි❤️ (මුල් අයිතිය සදරු දසනායක)